گفتم به دل: ز آینه ات گرد غم بشوی

فرداست روز عید و زمان مسرت است

بگذر ز فکر رنج بری و توانگری

کاین از چه محو غصه و آن مست عشرت است

گر توده ای به داغ تمنا کباب شد،

ور دسته ای خراب شراب شرارت است،

گر کودکی به حسرت کالای نو بسوخت،

ور قلب مادری، به غمش پر ز محنت است،

گر سفره ها به آرزوی قرص جو تهی است،

ور میزها ز شیرهٔ جان پر ز لذت است،

دانشور فقیر اگر می زید حقیر،

سرمایه دار راهزن، ار غرق عزت است،

گر قلب های مرده ز عشق وطن تهی است،

ور سینه های سرد حصار قساوت است،

هر کس برای خویش زید، بر من و تو چه؟

کاین از چه غرق نعمت و آن در مصیبت است

با ما بیا نشاط کن و عشرت آفرین

کاین یک دو روزه عمر به شادی غنیمت است

زد نیشخند و اشک فشاند و کشید آه

گفتم: بگو، به خنده و اشکت چه حکمت است ؟

گفتا که خنده بر سخن سرد می زنم

اشکم برای این که دلت بی حرارت است

از رنجبر به لب سخن بی ادب مبر

کاین ژنده پوش رهبر راه سعادت است

تجلیل روز کارگران عید من بود

جشنم به شام خلق چراغ عدالت است

کوشش مکن به دوری اش از خلق کارگر

دل را به این قبیله کمال ارادت است

کابل، ١١ اردیبهشت ١۳۳۵